Στυλιστικος εγωισμός, ένα αγκάθι που στερεί νίκες, τίτλους και καταστρέφει καριέρες

Με αφορμή το UFC 303 του Σαββάτου που μας πέρασε, ας δούμε λίγο θέμα του "στυλιστικου εγωισμού" στις MMA και θα δοθούν δύο πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα απ' το συγκεκριμένο event.

Αρχικά τι είναι ο στυλιστικος εγωισμός; Δεν είναι ένας επίσημος όρος, εννοείται, αλλά είναι η εμμονή ορισμένων μαχητών με κλίση σε μια συγκεκριμένη πτυχή των ΜΜΑ, να μην την αποχωρίζονται και να προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι καλύτεροι όλων αποκλειστικά και μόνο σε αυτό το κομμάτι του αγώνα. Για να γίνει όμως πιο κατανοητό με ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα, θα επαναφέρω στη μνήμη όλων το πρόσφατο main event μεταξύ Alex Pereira και Jiri Prochazka. 

O Jiri Prochazka συστήθηκε προ λίγων ετών στον χώρο του MMA ως ένας καθαρός striker με ένα ανορθόδοξο στυλ, πιο κοντά στο Muay Thai. Μετά από δύο αγώνες στη διοργάνωση απέδειξε πως είναι ένας απίστευτος striker και αφού διέλυσε δύο πολύ καλούς μαχητές πήρε την ευκαιρία για τίτλο απέναντι σε έναν καθαρό grappler, τον Alex Teixeira, απ' τον οποίον πήρε και τη ζώνη. Σε αυτόν τον αγώνα όμως απέδειξε ότι είναι πολύ καλός και στο έδαφος, κάτι το οποίο δεν ξέραμε. Έπειτα, είχε έναν πολύ άσχημο τραυματισμό και εγκατέλειψε τη ζώνη, την οποία διεκδίκησε ξανά τον περασμένο Νοέμβριο αυτή τη φορά απέναντι στον Alex Pereira, έναν απ' τους καλύτερους kick boxers όλων των εποχών και ίσως τον καλύτερο striker στην ιστορία του UFC. Αφού έχασε με ΤΚΟ, πήρε τη ρεβάνς το περασμένο Σάββατο, όπου έχασε με ΚΟ χωρίς να είναι ανταγωνιστικός σε καμία στιγμή του αγώνα. Ο προβληματισμός όλων είναι γιατί δεν χρησιμοποίησε σχεδόν καθόλου στους δύο αγώνες το στοιχείο της πάλης το οποίο μας έχει δείξει ότι κατέχει, ενώ ο Alex Pereira έχει δείξει ότι μειονεκτεί. Αρκετοί μαχητές, αρνούνται να δεχτούν ότι κάποιος άλλος είναι καλύτερος από τους ίδιους στο στοιχείο που τους διακρίνει και δεν προσπαθούν να βρουν λύσεις σε άλλους τομείς του αγώνα. Ο Jiri Prochazka είναι ένας από αυτούς τους μαχητές, η ομάδα του δεν τον βοήθησε να δει αυτή τη λάθος προσέγγιση και κάπως έτσι η καριέρα του κρέμεται από μια λεπτή κλωστή. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν θεωρώ ότι αν πάλευε θα νικούσε. Πιθανότατα πάλι να έχανε με τον ίδιο τρόπο, απλώς είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός σημαντικού λάθους των μαχητών.

Στην αντίθετη κατεύθυνση κινήθηκε όμως ο Ian Garry. O Garry είναι και αυτός ένας εξαιρετικός striker που δεν μας είχε δείξει μέχρι στιγμής τις παλαιστικες του ικανότητες. Το περασμένος Σάββατο αντιμετώπισε τον Michael Page, όπου και ο ίδιος είναι ένας εξαιρετικός striker. O Garry όταν είδε πως δεν μπορεί να τα βάλει με την ταχύτητα στο striking του Page, μετέφερε τον αγώνα στο έδαφος κάτι το οποίο δεν περίμενε κανείς. Και έτσι πήρε μια νίκη κερδίζοντας δύο γύρους μόνο και μόνο απ' το wrestling του, με σχεδόν μηδενικό damage μάλιστα. Ο Garry δεν βάλθηκε να αποδείξει πως ειναι καλύτερος striker, αλλά βάλθηκε να αποδείξει (και το έκανε) ότι είναι καλύτερος MMAer. 

Τέλος, να τονισουμε ότι ένας μαχητής δύσκολα μπορεί να αποδεχτεί ότι δεν είναι καλύτερος από έναν άλλον στο δικό του στυλ και οι ομάδες του πρώτα από όλα θα πρέπει να τους το επισημαίνουν και να έχουν έτοιμο ένα plan B, σε περίπτωση που το καθιερωμένο τους παιχνίδι δεν έχει αποτέλεσμα.